levenslessen

Zoals je elders op dit blog kunt lezen is het rumoerig in mijn leven op dit moment. Het rumoer gaat vooral over de basis. Een veilig huis om in te wonen en genoeg rust op allerlei vlakken om het leven ten volle te kunnen leven en ervan te genieten. Te kunnen floreren als mens, als moeder, als ondernemer en de levenslessen te leren die er voor mij zijn. In al die deining houd ik me staande, ben ik stoer, kwetsbaar, boos en soms ook geïrriteerd en laat daar nu juist een mooie les verscholen zitten.

Laat ik je er eerst nog even op wijzen dat dit volledig over mij gaat en niet over de lieve mensen die reageerden. Als namelijk de boodschap die je afgeeft niet helder is krijg je ook niet wat je het allerliefste wilt en dat is waar het over gaat voor mij. Ik neem je mee naar donderdag 13 augustus 2015. Op Facebook plaatste ik het volgende bericht en daarop kwamen reacties.

De eerste twee reacties waren van mannen die aanboden dat ik ze wel kon bellen om uit te huilen. Erna de vraag hoe het was gegaan met de huizenjacht een houd moed berichtje en hé wat leuk een uitnodiging voor een (heel erg leuk) feestje. Toen een berichtje van iemand die zei, joh, 2 mannen bij wie je mag uithuilen, wat een bofkont ben je! Nog een schouder, een hartje en m’n vader die oproept me vooral te helpen door me een huis aan te bieden. Reacties vanuit het hart, met liefde en de goede intenties en jeetje wat werd ik er boos van!

Mijn irritatielevel was al redelijk hoog toen ik het berichtje schreef want ik had net alwéér te horen gekregen dat een huis niet doorging. De datum dat er wat moet zijn komt erg snel dichterbij en m’n hoofd draait overuren. Wetende dat het draait om hoe ik tegen mezelf praat, hoe positiever de boodschap, hoe positiever de uitkomst. Vertrouwen houden in alle onzekerheid is een flinke klus. Dus ik zat mezelf lekker in de weg.

Ik was toch ook duidelijk geweest in wat ik nodig had dacht ik. Bel me als ik mag uithuilen en al wat er gebeurde was een reactie op mijn bericht op Facebook, mijn telefoon bleef stil, heel stil. Dat was niet de bedoeling, moest ik het nog zelluf doen, zelf het initiatief nemen. Daar had ik eigenlijk geen zin in hoewel ik wel om de 3 seconden op Facebook keek en m’n telefoon in de hand had natuurlijk.

Ik wilde graag dat iemand me zou bellen, zou luisteren naar mijn verhaal, de onzekerheid, de tranen zou helpen drogen, het liefst wilde ik ook nog een knuffel, dat iemand naast me zou zitten. Dat ik even kon leunen op iemand anders. Liefst ook nog iemand die me niet zou vermoeien met zijn of haar angst voor mij en mijn situatie. Kortom aandacht voor mij en mijn verhaal. Van de tocht die ik maak die ik best lastig vind want het gaat nogal ergens over. Ik voelde me op dat moment heel alleen, voelde me niet begrepen en onzeker.

Uiteindelijk heb ik uiteraard iemand gesproken, heb ik uitgehuild, mijn verhaal gedaan, weer nieuwe ideeën gekregen, wat concrete leads en ging ook dit weer over. Tot de volgende keer dat het weer voorbij komt, net zoals alle gevoelens komt en gaat dit in vlagen voorbij. Tot je het zo hebt geheeld dat je er niet meer van uit balans raakt, je innerlijke kindje zich veilig voelt wat er ook in je leven gebeurt. Al doende leert men en voor mij is de belangrijkste les hieruit dat ik duidelijk mag zijn in wat ik nodig heb.

Hoe anders was het wellicht gelopen als ik had gevraagd wat ik eigenlijk nodig had, een luisterend oor, iemand die me op dat moment zou bellen. Zou luisteren naar mijn verhaal, naar de tranen, de reis, de onzekerheid en de mooie stappen die ik maak……..

Had ik wel deze les misgelopen en alles wat daar nog uit voortvloeit en vloeide.