Gelukkig is het zomer, ik heb de winter weer overleefd en ben weer ontwaakt, dat klinkt misschien wat dramatisch maar de transformatie deze winter was stevig. Ik had het flink lastig met mezelf en de wereld om me heen. Die winterperiode van het jaar staat bij mij vaker in het teken van reflectie en transformatie, voor mij is het niet zo vreemd.
Daar heb ik het best lang moeilijk mee gehad om dat te accepteren. Zag mezelf van de negatieve kant en had veel moeite mezelf te zien zoals ik ben. Een mens zoals ieder ander, bijzonder met positieve en negatieve dingen, talenten en dingen die minder goed ontwikkeld zijn. En als je het ergens moeilijk mee hebt, er kwetsbare stukken inzitten dan zeggen mensen er doorgaans ook wat over. Ik “hoorde” dus vaak dat ik dingen te zwaar inzie, het mezelf niet zo moeilijk moet maken en meer in die hoek. Dat zorgde weer voor meer zwaarte en zelfkritiek. Dan kom je vervolgens als je niet oppast terecht in een spiraal die je nog verder wegbrengt van wat je eigenlijk wilt.
Deze winter ben ik gestopt met vechten, ik denk dat het daarop neerkomt. Ja soms ben ik zwaar, doe ik zwaar, vind ik het lastig en maak problemen van dingen die er (soms wel soms niet) zijn. Daartegen vechten heeft geen zin, dat is zoals het is, ik ga erdoor als het stukken zijn om te helen en voor de rest laat ik het er zijn. Ik focus me op dankbaarheid, zoveel als mogelijk is en ben aardig voor mezelf. De zelfkritiek die vaak nog heviger is dan dat wat ik van de buitenwereld hoor hoor ik aan en laat ik weer gaan. Ik hecht er minder waarde aan.
Het lijkt erop dat ik het grootste deel van die zwaarte nu heb overwonnen, tenminste dat hoop ik en als het niet zo is dan kom ik het vanzelf ook weer tegen. Zelfacceptatie en zelfliefde helpen daar erg in. Durven kijken naar jezelf en hulp vragen bij zaken die nog lastig zijn. Wat een reis is het leven toch en gelukkig geniet ik evengoed volop. dat is me toch een partij fijn kan ik je melden 😉
