Trots

September 2012
De maand die in mijn leven misschien wel voor altijd te boek zal staan als de drukste maand ooit. Waarom vraag je je af? Nou het begon allemaal een tijdje geleden. In april 2011 trok ik in de Molenstraat in IJsselstein. Gehuurd via een vastgoedverhuurder en het pand stond op de nominatie om te worden gesloopt. Maar dat zou zo’n vaart misschien wel niet lopen en ik was op zoek naar een woning vlak bij mijn dochter dus ik deed het gewoon. M’n spullen ingepakt, te snel afscheid genomen van het huis waarin ik een half jaar had gezeten en de mensen die daarbij hoorden want ik wilde naar mn meisje toe.

Het huurcontract werd telkens verlengd tot de voorzomer van 2012, toen werd het een anti-kraak contract, ik lachte iedereen uit want ik had een woning en ik betaalde geen fluit meer. In de zomer liep het anti-kraak contract af en wat schetste mijn verbazing er kwam geen verlenging.
Ik had 34 dagen om wat anders te zoeken en ik wilde wel een fijn huis.
Net terug van een heerlijke vakantie op Texel en op een zeilboot met 4 andere vrouwen kon ik niet zoveel beginnen, wel mn laptop mee maar geen stroom en wifi. 2 dagen heb ik nagedacht en ondertussen genoten van het briljante gezelschap, de rose en het heerlijke eten. Toen was ik klaar om mijn vraag naar een nieuw huis de wereld in te brengen. In een half uur stond er een pagina klaar om mijn website, ik zie me nog zitten in de kroeg in Hoorn met mn laptop, binnen no time werd mijn vraag opgepikt op Twitter, facebook en LinkedIn. Mijn website werd nog nooit zo goed bekeken.

Ook de aanbiedingen kwamen voorbij. Van zolders tot logeeradressen tot concrete woningen. Via de vastgoedbeheerder zou ik terecht kunnen in Bergambacht, een verkoopster van een huis in Leerdam wilde mij die plek wel aanbieden. Ook via mn eigen netwerk kwam een concreet voorstel binnen. Een appartement in Nieuwegein, op fietsafstand van mn meisje, met de mogelijkheid het te kopen na 3 jaar. Het leek allemaal in orde en dat was het ook maar die buikpijn en mijn aarzeling om actie te nemen zeiden me eigenlijk wel genoeg. Mijn gevoel zei me het niet te doen en wat doe je dan want ik twijfelde toch of ik het wel kon doen. Ik had nog maar 2 weken inmiddels en tja zou ik wel wat anders kunnen vinden? De eigenaar van de Molenstraat was inmiddels gevraagd of ik 2 weken uitstel mocht ( tot op de dag van vandaag geen antwoord gehad). Hoe iedereen me ook voor gek verklaarde, ik wilde deze woning niet, het voelde niet goed genoeg.

In deze periode sprak ik Liesbeth. Ik ken haar al een tijdje en we vinden elkaar best aardig. Liesbeth is ook op zoek naar een woning, we spraken elkaar en wisselden tips uit. Ze vroeg me ook na te denken of ik interesse had in een woning die zij niet goed vond voelen. Ik heb op internet gekeken en dacht waarom niet. De woning zag er goed uit, ruim, op een prima locatie in IJsselstein. Liesbeth heeft contact gezocht met de eigenaar, die er nog enkele dagen over heeft nagedacht of hij mij er wel in wilde hebben. Uiteindelijk heb ik gekeken, 1,5 week voor ik eruit moest zijn. Het huurcontract getekend 3 dagen voor ik ging verhuizen en voor ik m’n sleutel moest inleveren al m’n spullen verhuisd.

Tijdens deze hele periode ben ik vrij kalm en rustig gebleven. Ben leuke dingen blijven doen en het gekke was, de klanten stonden in rijen opgesteld voor de deur. Ik ben VA, Virtual Assistant en ik help ondernemers oa met hun website, nieuwsbrief, het organiseren van evenementen, (tele-)trainingen en workshops. Dit jaar verliep zakelijk gelukkig al beter dan het vorige jaar. September spant voorlopig de kroon. Ik heb een behoorlijk aantal nieuwe klanten aan mijn klantenbestand toegevoegd. En dat middenin een periode waarin ik ook al mn spullen naar een andere plek heb gebracht. Ik ben trots op mezelf!
Begin oktober is het inmiddels, de spullen staan soort van op hun plek en elke keer weer ben ik dankbaar. Voor de nieuwe klanten die uit allerlei hoeken naar me toe kwamen en komen. Voor mijn superfijne nieuwe huis, met bad, heel veel ruimte, 5 gaspitten, een slaapkamer waarin je rondjes kan rennen en een dakterras. Voor mn dochter die de spoken in het andere huis heeft kunnen laten. Voor de lieve mensen die ik in mn omgeving heb en waar ik veel steun van krijg. Voor alle levenslessen die ik aangeboden krijg, aan kan gaan en waar ik veel van leer.

En ik ben trots, op mezelf omdat het me gelukt is het vertrouwen te behouden ook al was het soms best een uitdaging, omdat het me gelukt is mn best te blijven doen ook al was ik soms vreselijk moe. Op mn klanten die in me blijven geloven en me ruimte geven mn nieuwe plek van mij te maken. Op mn dochter die vrolijk aan mn zijde met me meehuppelt, me dansvoorstellingen geeft, me een spiegel voorhoudt en onvoorwaardelijk van me blijft houden.

Als ik dan eens in de zoveel tijd terugkijk denk ik, wat heb ik het toch goed en wat ben ik een bofkont!